Politicar i umetnik su braca i to starozavetna, Kain i Avelj. Svi dobro znamo tu pricu. I politika i umetnost su podrucje volje za moc. Obe te discipline su vrste zivotnih strategija. Kada uzimam ovu Niceovu definiciju, mislim na njeno izvorno znacenje, a to je volja za stvaranjem, za kreacijom i to je samo po sebi nesto pozitivno. Medjutim, to je samo jedna strana stvari. Druga je mracnija, a to je nadvladavanje i ponistavanje. Stvaranje je radost za stvaraoca, a patnja za stvorenog. Politicari kreiraju nase zivote kao sto ja kreiram likove u nekoj mojoj prici. Igram se sa njima. Kako im je, sam bog zna.

Slobodan Tisma

Pred Novosadskim sudom počelo je ponovno suđenje lideru Nove Srbije Velimiru Iliću po privatnoj tužbi novinara Vladimira Ješića za nakadnu štete zbog fizičkog napada tokom snimanja emisije 1. juna 2003. godine. Ilić je 2006. godine pravosnažno osuđen uz obavezu da Ješiću isplati devet miliona dinara, ali je Viši sud 2009. godine poništio presudu iz proceduralnih razloga, jer tuženi lično nije dobio presudu.

Lider Nove Srbije se danas prvi put pojavio pred sudom tokom ovog devetogodišnjeg sudskog postupka i negirao da je Ješića šutnuo u koleno tokom intervjua. On je naveo da je šutnuo fasciklu i da je tome prethodilo provociranje novinara, kao i Ješićevo „driblanje nogama“.Ilić je pred sudom naveo i da je ceo incident izrežirao tadašnji šef Biroa Vlade Srbije za odnose s medijima Vladimir – Beba Popović kako bi mu smanjio politički rejting jer je bio najozbiljniji pretendent za kandidata za predsednika Srbije, budući da je imao podršku 70 odsto građana.

Nakon pretresa, Ješićev advokat Vladimir Horovec je napomenuo da je najznačajnije što se posle devet godina tuženi pojavio i priznao da je osoba na snimku.

Jevrejska opština Novi Sad tražila je da na pomenu žrtvama Novosadske racije govori i direktor Centra “Simon Vizental” iz Jerusalima Efraim Zurof.

Jevrejska opština je izrazila žaljenje što što se bačka eparhija SPC protivi toj mogućnosti.

U saopštenju je potvrđeno da su predstavnici eparhije Jevrejskoj opštini u više navrata saopštili da neće dozvoliti da Zurof govori jer on u Novi Sad dolazi na poziv gradskih vlasti.

“Efraim Zurof je čovek koji na globalnom nivou predstavlja živi simbol borbe protiv nacizma. On je često, baš u Novom Sadu, širio poruku ljubavi i s njegovim građanima delio bol i borio se za procesuiranje preostalih ratnih zločinaca”, navodi se u saopštenju Jevrejske opštine.

Ocenjuje se da stav bačke eparhije nije u duhu “zajedničkih patnji bratskih naroda, srpskog i jevrejskog”, i izražava nada da će bački episkop Irinej “preinačiti svoju odluku o zabrani obraćanja Efraima Zurofa”.

Efraim Zurof je proglašen za počasnog građanina Novog Sada 2008. godine, jer se zalagao da bivši mađarski žandarmerijski kapetan Šandor Kepiro bude osuđen zbog svog učešća u Novosadskoj raciji, januara 1942. godine.

Kako je to primijetio još Walter Benjamin, svaki spomenik kulture ujedno je i spomenik barbarstva. Svaka piramida značila je brutalnu eksploataciju hiljada ljudi koji su je zidali. Svaki toranj Pariza podignut je na kostima francuskih vojnika koji su otimali blago potrebno za njihovu izgradnju, kao i onih neprijateljskih, koji su ih u tome pokušali spriječiti. Da li bi španske katedrale bile tako monumentalne a njujorški skyscraperi tako nadrkani da u obje Amerike najprije nije izvršen genocid, potom pljačka, zatim ideološko peglanje i facelifting monstruma, sve dok zločin nije postao konstitutivan, samopodrazumijevajući i, konačno, nedodirljiv?

Civilizacije počivaju na barbarstvu: mir i blagostanje u centru znači pakao za one na periferiji i van granica civilizacije. Otud je civilizacija, sa uređenom državom kao jednim od vrhunskih postignuća, totalna instrumentalizacija hipokrizije. Da ne bih bio pogrešno shvaćen: ja nisam ni za kakav povratak „u prirodno stanje“, nikakvo uspostavljanje „pokidanih veza između čovjeka i prirode“. Samo to ne! Moj problem sa našom civilizacijom je u tome što u njoj ima previše prirode. Republika Srpska, hoću reći, nije nikakva neprirodna tvorevina: nažalost, vrlo je prirodna, kao i način na koji je stvorena. Utoliko je i odvratnija.

Prisjetimo se ovdje kako su lešinari koji su kružili nad truplom Jugoslavije tu državu nazivali neprirodnom tvorevinom. Ona je to i bila. Upravo u tome je i bila njena veličina. Kao što je i veličina komunističkog projekta upravo u tome što je, za razliku od kapitalizma, posve neprirodan.

Šta bi u BiH slučaju bio istinski civlizacijski iskorak? Očito da globalne, naddržavne i nadnacionalne institucije pravdu pretpostave pragmi, etiku koristi, pa sprovedu ukidanje, ako je potrebno i nasilno, Republike Srpske. Bez brige, slavljenici, to se neće desiti. Tu granicu zapadna civilizacija neće preći. U tom smislu je tačna tvrdnja koju vole ponavljati srpski lideri: da su oni nepriznati i nevoljeni graničari Zapada, oni koji civilizaciju brane od divljih hordi sa istoka. Oni, kao i hrvatski desničari, sebe vole nazivati predziđem hrišćanstva. Gotovo da je tako – s tim što se u Republici Srpskoj ne brani hrišćanstvo, nego hipokrizija i zločin kao temelj zapadne civilizacije.

Andrej Nikolaidis, Sta je ostalo od velike Srbije

ako padnes ja cu te uhvatiti  –  patos

Ali to je, avaj, razlika između fikcije i stvarnosti: fikcija, naime, za razliku od stvarnosti, ima smisla.

Andrej Nikolaidis

I am not a complete idiot, some parts are missing

U životu me ništa ne interesuje osim da se sklanjam od drugih ljudi.

Slobodan Tisma

43 godine. Od danas.